Όταν ψάχνεις το καλλιτεχνικό παρελθόν της Ελλάδας και το φτάνεις μέχρι το σήμερα και το αύριο,τότε συναντάς μπροστά σου,μεγάλα ονόματα σημαντικών καλλιτεχνών,που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην τέχνη …Τιμή μας σήμερα να έχουμε κοντά μας τον Δήμο Μυλωνά …
Δήμος και παιδικά χρόνια
Πολύ καλά παιδικά χρόνια σε γενικές γραμμές. Περισσότερο ενεργά στη μνήμη μου τα ατέλειωτα καλοκαίρια από 7 χρονών σε Συκιά Ξυλοκάστρου, Κύμη Ευβοίας, Μεγάλο Πεύκο, Λουτράκι, Σχίνο, Μύκονο, Αντίπαρο, τρείς μήνες μπάνια και παιχνίδια με φίλους. Η ανατροφή μου χαρακτηρίζεται καταφατικά κουλτουριάρικη και εκπαιδευτική όσον αφορά στη μελέτη και στο διάβασμα. Ήξερα να διαβάζω πριν πάω νηπιαγωγείο αφού η γιαγιά μου έκοβε τις επικεφαλίδες των εφημερίδων και μου μάθαινε την αλφαβήτα. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με ένα ραδιοφωνάκι Sanyo δίπλα στο μαξιλάρι μου και άκουγα τα πάντα. Αποτέλεσμα να ξυπνήσω ένα πρωί ακούγοντας τις πρωινές ειδήσεις σε όλες τις γλώσσες λέγοντας στη μητέρα μου ότι ‘Αυτά τα ξέρω’ εννοώντας την Γαλλική γλώσσα. Την επομένη η μητέρα μου με έγραψε στη Γαλλική Ακαδημία και 12 χρονών πέτυχα πρώτος στις εξετάσεις της Λεοντείου Σχολής, από όπου και αποφοίτησα. Πολύ καθοριστική η ανατροφή μου λοιπόν αφού βοήθησε στη δομή της νοητικής λειτουργίας στο μεγάλωμά μου βοηθώντας με να αντιμετωπίζω τις καινούργιες πληροφορίες με λόγια και όχι συναισθηματικά.
Μεγαλώνοντας
Φοιτώντας στη Νομική Σχολή Θράκης και συμμετέχοντας στον Φ.Ο.Θ.Κ. του Πανεπιστημίου άρχιζα να παίζω σε παραστάσεις ‘Φον Δημητράκης’ ‘Ο Φονιάς’ και να γράφω επιθεωρήσεις που παίζονταν μέσα στο Πανεπιστήμιο. Δεν είχα καμία πρόθεση να γίνω ηθοποιός τότε. Στη Δραματική Σχολή του Εθνικού μπήκα 2ος ή 3ος αν θυμάμαι καλά ερμηνεύοντας ένα μονόλογο από το ‘Φονιά’ που είχα ήδη παίξει όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο. Πριν τελειώσω τη Σχολή έγραψα μια επιθεώρηση με τίτλο ‘Πολύ Εθνικό για το Τίποτα’ μοιράζοντας τα νούμερα σε συμμαθητές μου που έκλειναν περισσότερο προς την κωμωδία. Ο Τάσος Λιγνάδης διευθυντής της Σχολής τότε μου παραχώρησε ό,τι σκηνικά στοιχεία ήθελα στέλνοντάς με στον διευθυντή Σκηνής του Εθνικού θεάτρου. Στην κατάμεστη από κόσμο παράσταση ήρθαν από τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Θανάση Βέγγο μέχρι την Ελεύθερη Σκηνή (Φασουλής, Παναγιωτοπούλου κλπ) τη Μιμή Ντενίση και τον Γιώργο Μαρίνο. Μιά βδομάδα αργότερα μου τηλεφωνούσε ο Γιώργος Λεμπέσης προτείνοντάς μου να σχηματίσω θίασο και να γράψω επιθεώρηση για το νεοσύστατο καλοκαιρινό θέατρο ‘Λαμπέτη’ το καλοκαίρι του 1985. Η επιθεώρηση είχε τίτλο ‘Έλα Βουλή στον Τόπο σου’ την συνέγραψα με τον Γιώργο Περάκη με τον οποίο γράφαμε και τις επιθεωρήσεις στη Νομική και συντελεστές ήταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Γιάννης Φλερύ, ο Βασίλης Φωτόπουλος (κάτοχος Οσκαρ για την ταινία ‘Ζορμπάς’) και ο Σταμάτης Φασουλής.
Η μεγάλη νίκη
Νομίζω ότι νίκησα την υπερβολή στην υποκριτική μου εκφορά ‘μαζεύοντας’ ό,τι φλύαρο μου έκοβε την πορεία προς την ουσία της ατάκας.
Το μέγα προτέρημα versus στο μέγα ελάττωμα
Το μεγαλύτερο προτέρημα επαγγελματικά είναι η αμεσότητα που έχω χωρίς να καταβάλω καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Θυμάμαι την Μαρινέλλα που είχε έρθει να δει την παράσταση ‘Το Μακρύ Ταξίδι της Μέρας μέσα στη Νύχτα’ στο θέατρο ‘Ιλίσια’ το 1987 με Αλεξανδράκη-Γαληνέα παίζοντας τον μικρό γιό. Ξεβαφόμουν στο καμαρίνι μου μπήκε μέσα μ’ έπιασε απ’ τους ώμους με ταρακούνησε και μου είπε: ‘Τι αμεσότητα που έχεις βρε πούστη’. Το μεγαλύτερο ελάττωμά μου επαγγελματικά είναι ότι αφοσιώνομαι στο παίξιμο του ρόλου μου χωρίς πολλές φορές να κοιτάζω εκεί που πρέπει. Είτε τον/την συνάδελφο είτε κάποιο αντικείμενο στο σκηνικό χώρο. Σε προσωπικό επίπεδο το μεγαλύτερο προτέρημα και το μεγαλύτερο ελάττωμα μου είναι τα δύο προαναφερθέντα.
Ανταγωνισμός ή ευγενής άμιλλα στην τέχνη
Υπάρχουν και τα δύο. Ανάλογα σε ποιους θα πέσεις. Αν υπάρχει προσωπική ηθική ο ανταγωνισμός μετατρέπεται σε ευγενή άμιλλα. Αν δεν υπάρχει γίνεται το αντίθετο. Με την κακή έννοια.
Τι περιμένουμε
Έχω τελειώσει συγγραφικά ένα θεατρικό έργο που είναι μία οικογενειακή κωμωδία πολυπολιτισμική με τίτλο ‘Μαμά θα τον πάρω’. Συζητάω με θέατρα για το ανέβασμά του έργου.
